Van Coimbra naar Ponte de Lima
Door: Johan Somsen
Blijf op de hoogte en volg Johan
19 April 2011 | Portugal, Lissabon
Het is al weer meer dan een week geleden dat ik in Coimbra was en waar ik een verslagje geplaatst heb. De tocht gaat verder en verder en naarmate ik meer loop, begint het ook steeds gemakkelijker te gaan. Er zijn inmiddels 450 km onder mijn voeten doorgerold en ik zit nu in Ponte de Lima, een schitterend oud stadje met een prachtige historische brug die ooit door de Romeinen gebouwd is maar in de Middeleeuwen een keer grondig is verbouwd, maar wel nog op de oude Romeinse fundamenten. Aan Ponte de Lima heb ik overigens nog mooie herinneringen: in 2006 was ik er te gast bij oude vrienden, Gerard en Ute Wolf, nadat ik de Camino Frances gelopen had. Ze zijn er nu niet maar ik heb nog wel even op het terrasje gezeten waar we vijf jaar geleden ook een glaasje port hebben gedronken.
Na Coimbra voerde het pad via Mealhada naar Agueda. Onderweg kwam ik voorbij de indrukwekkende Quinta da Grimpa, een zeer statige boerderij, een landgoed meer, waar ik door het toegangshek even een foto wilde maken. Juist toen werd het hek vanuit een aankomende auto geopend. Deze stopte en erin zat de eigenaar, een oudere man, gedistingeerd, die geïnteresseerd bleek te zijn in mijn voettocht. Toen ik hem liet zien dat zijn schitterende huis in mijn gidsje stond vermeld en afgebeeld, was hij een en al nieuwsgierigheid en noteerde de gegevens van het boekje om dat te bestellen. Luiz Ferreira Da Costa, zo heette hij, gaf me zijn kaartje met de uitnodiging om eens een keer langs te komen. Nu moest hij weg en ik trouwens ook.
De volgende verrassing stond me te wachten in Agueda, een klein, vriendelijk stadje aan de rivier de Agueda. Na bijna 30 km in de moordende hitte, het is al wekenlang rond de 30 graden, ontwaarde ik, nadat ik de brug naar het stadje had overgestoken, op een niet ongezellig pleintje een gevel met de aankondiging ‘residencial’, een pension dus. Ik had geen zin om verder te zoeken, wilde zo snel mogelijk mijn reisoutfit door het water spoelen en een lekkere douche nemen. De dame bij de receptie had een enigszins laag uitgesneden decolleté, maar dat had best aan de warmte kunnen liggen. Ze moest nog even een bed opmaken en toen kon ik mijn intrek nemen. De plaats was behoorlijk shabby, maar ik wilde gewoon een bed en het was ook nog eens erg goedkoop. Bij een verkenningstochtje door het plaatsje raakte ik met een man in gesprek die, toen hij hoorde waar ik logeerde, in lachen uitbarstte. Het was een bordeel. Wat is dan wijsheid? Bij terugkeer in het ‘pension’ sprak ik de dame die ik het eerst had gesproken vriendelijk aan – er waren inmiddels nog een paar frivool uitziende dames bijgekomen – en vertelde haar dat ik gehoord had dat het een bordeel was, dat ik daar geen moeite mee had - iedereen moet per slot van rekening zijn brood verdienen - maar of ik wel rustig kon slapen. Toen was het ijs gebroken, nee hoor, ik kon rustig gaan slapen en ze wenste me een goede reis toe voor de volgende morgen en kreeg op de koop toe nog een drankje aangeboden. Ik heb als een blok geslapen totdat ik er rond het middernachtelijk uur even uit moest – de badkamers in goedkope pensionnetjes zijn op de gang – en tot mijn verbazing liepen daar twee poedelnaakte dames met een man die al even schaars gekleed was. Hij werd naar en badkamer geleid waar ze hem een wasbeurt gaven. Er werd even gegiecheld maar verder is mijn nacht rustig verlopen.
Het blijft hartverwarmend hoe vriendelijk de mensen in Portugal over het algemeen zijn. Telkens weer krijg sinasappelen mee of iets te drinken en een vriendelijke groet kan er sowieso altijd af.
Een belevenis op zich is het binnenwandelen van Porto vanuit het zuiden. Zoals bij het binnenkomen van elke grote stad loop je eerst lange tijd door oninteressante wijken. Veelal eerst industriegebieden, daarna sombere woonwijken met flatgebouw na flatgebouw, maar dan komt uiteindelijk het veelbelovende historische centrum. Bij Porto ligt dat anders. Vanaf de heuvels vang je soms al even een glimp op van delen van die stad aan de overkant van de rivier de Douro, maar kom je dichterbij dan wordt je een adembenemend uitzicht op deze stad geboden. Het is werkelijk een parel die zo naar beneden gerold is en daar op de steile oevers van de rivier is blijven liggen. Als je dan de brug, nog door Eiffel gebouwd, oversteekt om de stad in te gaan schiet het niet op want je blijft maar geboeid kijken naar wat je allemaal om je heen ziet. Op de zuidelijke oever gigantisch grote mooie oude loodsen van het wijnhuis Calem, maar ook andere beroemde portlevenranciers hebben hier hun onderkomens. En op de rivier liggen de oude ranke scheepjes met grote vaten erop. Zo werd vroeger de port vervoerd, veel naar Groot Brittannië.
Na een dwaaltocht door de stad vond ik een pensionnetje op een plein waar veel studenten waren. Een erg leuk gesprek gehad met een paar jongens en een meisje die een Erasmusbeurs hadden en daarmee een half jaar in Porto konden studeren. Toen ik de volgende morgen, het was inmiddels zondag, in alle vroegte met de rugzak op het plein weer opkwam, was er nog een groep studenten aan het feesten. Weer aan de praat, maar de gesprekken waren enigszins onsamenhangend door de drank die ze hadden genuttigd. Wel was het heel lief dat een paar wel even een eind met me mee wilden lopen om het centrum uit te komen.
Die middag – palmzondag – kwam ik in een heel klein dorpje aan, Saõ Pedro de Rates. Het hele dorp was uitgelopen, allen op hun paasbest. Er werd een processie gehouden. De ene helft van de gemeenschap stond langs de route en de andere helft speelde een rol in de optocht. Het had zeker iets feestelijks. Veel jonge meisjes getooid in lange gewaden, sommigen een houten kruis torsend. Meer dan een dozijn mannen in het zwart met grote paarse sjerpen droegen een meer dan levensgroot beeld op hun schouders dat Christus moest voorstellen met het kruis op zijn schouders. Daarna volgden weer een aantal sterke kerels die een enorm beeld van Maria droegen. De verzengende hitte in dit vrijwel boomloze kleine Portugese dorp gaf dit alles een bijzonder karakter. Opeengepakte mensen, sommigen lachend, sommigen devoot. Het hoogtepunt kwam toen de pastoor, onder een groot baldakijn gedragen door weer een grote groep mannen, met de hostie voorbijkwam. Direct daarna de plaatselijke harmonie en dat was er een die er wezen mocht. Trage treurmuziek klonk uit het vele koper door de hitte van de middag en daar waar de pastoor met de hostie voorbijkwam, knielden de mensen. Dit ging als een golf door de menigte langs de stoet. Het was zeker ontroerend, vooral ook aangewakkerd door de trieste muziek, maar tegelijkertijd zet het je toch ook weer aan het denken, want hoe is het mogelijk dat je een geheel dorp zo collectief achter een en hetzelfde idee geschaard krijgt. Hoeveel sociale druk steekt hier niet achter?
Toen ik daarna aan de kroegbaas van het enige café vroeg of hij er niet bij had moeten zijn en of hij dan niet religieus was zei deze dat dit de allerbeste dag van het jaar was voor zijn zaak. Já, religieus was hij wel, want dit was Portugal en dan ontkwam je daar niet aan. Zou de Inquisitie, die in Portugal het allerergst was, erger nog dan in Spanje, dan toch zo lang zijn sporen hebben nagelaten?
Vanaf Porto is de pelgrimsroute zeer goed gemarkeerd en er is inmiddels een groot aantal goede herbergen geopend. De meeste mensen lopen dan ook het stuk van Porto naar Santiago, zo'n 240 km. Voor mij betekent dit het einde aan de eenzaamheid, overal pelgrims nu, niet van die gigantische aantallen zoals op de Camino Frances, maar je bent niet meer alleen. Soms verlang ik wel naar de rust, naar de paden van de eerste paar weken waar je het rijk helemaal voor jezelf had, maar soms zijn er ook bijzondere mensen bij waarmee het goed toeven is.
Het is overigens de eerste dag dat ik wat regen heb gehad. Het kan ook niet vanzelf komen dat dit deel van Portugal zo prachtig groen is.
Hartelijke groet, Johan
Na Coimbra voerde het pad via Mealhada naar Agueda. Onderweg kwam ik voorbij de indrukwekkende Quinta da Grimpa, een zeer statige boerderij, een landgoed meer, waar ik door het toegangshek even een foto wilde maken. Juist toen werd het hek vanuit een aankomende auto geopend. Deze stopte en erin zat de eigenaar, een oudere man, gedistingeerd, die geïnteresseerd bleek te zijn in mijn voettocht. Toen ik hem liet zien dat zijn schitterende huis in mijn gidsje stond vermeld en afgebeeld, was hij een en al nieuwsgierigheid en noteerde de gegevens van het boekje om dat te bestellen. Luiz Ferreira Da Costa, zo heette hij, gaf me zijn kaartje met de uitnodiging om eens een keer langs te komen. Nu moest hij weg en ik trouwens ook.
De volgende verrassing stond me te wachten in Agueda, een klein, vriendelijk stadje aan de rivier de Agueda. Na bijna 30 km in de moordende hitte, het is al wekenlang rond de 30 graden, ontwaarde ik, nadat ik de brug naar het stadje had overgestoken, op een niet ongezellig pleintje een gevel met de aankondiging ‘residencial’, een pension dus. Ik had geen zin om verder te zoeken, wilde zo snel mogelijk mijn reisoutfit door het water spoelen en een lekkere douche nemen. De dame bij de receptie had een enigszins laag uitgesneden decolleté, maar dat had best aan de warmte kunnen liggen. Ze moest nog even een bed opmaken en toen kon ik mijn intrek nemen. De plaats was behoorlijk shabby, maar ik wilde gewoon een bed en het was ook nog eens erg goedkoop. Bij een verkenningstochtje door het plaatsje raakte ik met een man in gesprek die, toen hij hoorde waar ik logeerde, in lachen uitbarstte. Het was een bordeel. Wat is dan wijsheid? Bij terugkeer in het ‘pension’ sprak ik de dame die ik het eerst had gesproken vriendelijk aan – er waren inmiddels nog een paar frivool uitziende dames bijgekomen – en vertelde haar dat ik gehoord had dat het een bordeel was, dat ik daar geen moeite mee had - iedereen moet per slot van rekening zijn brood verdienen - maar of ik wel rustig kon slapen. Toen was het ijs gebroken, nee hoor, ik kon rustig gaan slapen en ze wenste me een goede reis toe voor de volgende morgen en kreeg op de koop toe nog een drankje aangeboden. Ik heb als een blok geslapen totdat ik er rond het middernachtelijk uur even uit moest – de badkamers in goedkope pensionnetjes zijn op de gang – en tot mijn verbazing liepen daar twee poedelnaakte dames met een man die al even schaars gekleed was. Hij werd naar en badkamer geleid waar ze hem een wasbeurt gaven. Er werd even gegiecheld maar verder is mijn nacht rustig verlopen.
Het blijft hartverwarmend hoe vriendelijk de mensen in Portugal over het algemeen zijn. Telkens weer krijg sinasappelen mee of iets te drinken en een vriendelijke groet kan er sowieso altijd af.
Een belevenis op zich is het binnenwandelen van Porto vanuit het zuiden. Zoals bij het binnenkomen van elke grote stad loop je eerst lange tijd door oninteressante wijken. Veelal eerst industriegebieden, daarna sombere woonwijken met flatgebouw na flatgebouw, maar dan komt uiteindelijk het veelbelovende historische centrum. Bij Porto ligt dat anders. Vanaf de heuvels vang je soms al even een glimp op van delen van die stad aan de overkant van de rivier de Douro, maar kom je dichterbij dan wordt je een adembenemend uitzicht op deze stad geboden. Het is werkelijk een parel die zo naar beneden gerold is en daar op de steile oevers van de rivier is blijven liggen. Als je dan de brug, nog door Eiffel gebouwd, oversteekt om de stad in te gaan schiet het niet op want je blijft maar geboeid kijken naar wat je allemaal om je heen ziet. Op de zuidelijke oever gigantisch grote mooie oude loodsen van het wijnhuis Calem, maar ook andere beroemde portlevenranciers hebben hier hun onderkomens. En op de rivier liggen de oude ranke scheepjes met grote vaten erop. Zo werd vroeger de port vervoerd, veel naar Groot Brittannië.
Na een dwaaltocht door de stad vond ik een pensionnetje op een plein waar veel studenten waren. Een erg leuk gesprek gehad met een paar jongens en een meisje die een Erasmusbeurs hadden en daarmee een half jaar in Porto konden studeren. Toen ik de volgende morgen, het was inmiddels zondag, in alle vroegte met de rugzak op het plein weer opkwam, was er nog een groep studenten aan het feesten. Weer aan de praat, maar de gesprekken waren enigszins onsamenhangend door de drank die ze hadden genuttigd. Wel was het heel lief dat een paar wel even een eind met me mee wilden lopen om het centrum uit te komen.
Die middag – palmzondag – kwam ik in een heel klein dorpje aan, Saõ Pedro de Rates. Het hele dorp was uitgelopen, allen op hun paasbest. Er werd een processie gehouden. De ene helft van de gemeenschap stond langs de route en de andere helft speelde een rol in de optocht. Het had zeker iets feestelijks. Veel jonge meisjes getooid in lange gewaden, sommigen een houten kruis torsend. Meer dan een dozijn mannen in het zwart met grote paarse sjerpen droegen een meer dan levensgroot beeld op hun schouders dat Christus moest voorstellen met het kruis op zijn schouders. Daarna volgden weer een aantal sterke kerels die een enorm beeld van Maria droegen. De verzengende hitte in dit vrijwel boomloze kleine Portugese dorp gaf dit alles een bijzonder karakter. Opeengepakte mensen, sommigen lachend, sommigen devoot. Het hoogtepunt kwam toen de pastoor, onder een groot baldakijn gedragen door weer een grote groep mannen, met de hostie voorbijkwam. Direct daarna de plaatselijke harmonie en dat was er een die er wezen mocht. Trage treurmuziek klonk uit het vele koper door de hitte van de middag en daar waar de pastoor met de hostie voorbijkwam, knielden de mensen. Dit ging als een golf door de menigte langs de stoet. Het was zeker ontroerend, vooral ook aangewakkerd door de trieste muziek, maar tegelijkertijd zet het je toch ook weer aan het denken, want hoe is het mogelijk dat je een geheel dorp zo collectief achter een en hetzelfde idee geschaard krijgt. Hoeveel sociale druk steekt hier niet achter?
Toen ik daarna aan de kroegbaas van het enige café vroeg of hij er niet bij had moeten zijn en of hij dan niet religieus was zei deze dat dit de allerbeste dag van het jaar was voor zijn zaak. Já, religieus was hij wel, want dit was Portugal en dan ontkwam je daar niet aan. Zou de Inquisitie, die in Portugal het allerergst was, erger nog dan in Spanje, dan toch zo lang zijn sporen hebben nagelaten?
Vanaf Porto is de pelgrimsroute zeer goed gemarkeerd en er is inmiddels een groot aantal goede herbergen geopend. De meeste mensen lopen dan ook het stuk van Porto naar Santiago, zo'n 240 km. Voor mij betekent dit het einde aan de eenzaamheid, overal pelgrims nu, niet van die gigantische aantallen zoals op de Camino Frances, maar je bent niet meer alleen. Soms verlang ik wel naar de rust, naar de paden van de eerste paar weken waar je het rijk helemaal voor jezelf had, maar soms zijn er ook bijzondere mensen bij waarmee het goed toeven is.
Het is overigens de eerste dag dat ik wat regen heb gehad. Het kan ook niet vanzelf komen dat dit deel van Portugal zo prachtig groen is.
Hartelijke groet, Johan
-
19 April 2011 - 14:40
Bert En Coby:
Alweer erg gelachen om je verhaal.
Net iets voor jou om bij die wulpse dames terecht te komen en dan net doen of het je niks doet.
Maar goed, je kunt je ook niet alles perminteren met een beperkt budget en een paar wandelschoenen op pelgrimstocht.
Het blijft nog steeds heel leuk om je te volgen en we zien al weer uit naar de volgende verhalen.
Johan we willen je alvast van harte feliciteren met je verjaardag, jij bent vast op weg naar de eeuwige jeugd.
Hartelijke groet
Bert en Coby. -
19 April 2011 - 14:59
Lexine:
Johan, hebben je gevolgd,doen dat vanaf vrijdag ook op onze camping in Bloemendaal als ik tenminste kan internetten. Happy birthday ! Het zal vast een een mooie dag voor je zijn, ook al zou je het aan niemand onderweg vertellen . Je zult nu al wel op een terrasje zitten en niet alleen!! We nemen er ook eentje op je gezondheid. Tuut van Ine .
Tur cos bon!! -
19 April 2011 - 15:24
Michelle H.:
Wat is het toch een mooi land h! Ik beleef onze tocht door Portugal in 2006 opnieuw want de plaatsen en dorpjes die je noemt zijn ons niet vreemd. Het leukste is dat je soms cultuur snuift zonder dat het vol met toeristen is. En ja,ja Johan dat pensionnetje zul je niet gauw meer vergeten...We hebben gelachen zoals je dat weer beschreven hebt.
Van harte gefeliciteerd en drink er een lekker wijntje op! Wij denken aan je en zeggen :
a la salud usted!!!! Hasta ahora! -
19 April 2011 - 17:19
Marcel A.:
Hoi Johan,
van harte gefeliciteerd morgen !
Ik lees je wederwaardigheden nog steeds met heel veel plezier.
Hartelijke groet,
Marcel -
19 April 2011 - 18:37
Roly:
Heerlijk al die verhalen,ik geniet er echt van.Ook wil ik je van harte feliciteren met je verjaardag.Neem er maar een lekker glas Port op.
Groetjes Roly -
19 April 2011 - 20:04
Gert K.:
Hoi, Jo !
Je weet ons klootjesvolk wel bezig te houden : iedere keer weer een nieuwe versie !
Voor morgen een heel fijne hasiment'i aña (alhoewel echte Antillianen helemaal geen verjaardag vieren) en die borrel neem je even goed wel !
Ayoooooooh, GERT -
19 April 2011 - 21:14
Hans Brouwer:
Hi, Johan.
Uiteraard loop ik in gedachten met je mee. Je belevenissen zijn heerlijk losjes beschreven, hoewel ik de hitte en de invloed daarvan (dorst?) bijna kan mee voelen. Gelukkig bezit je in ruime mate de gave van relativering: meestal valt iets precies de plaats waar het hoort en zo niet dan is er morgen weer een dag met nieuwe mensen en nieuwe ontmoetingen. Het is duidelijk dat je mateloos geniet van je vrijheid en van al die ontmoetingen. Hopelijk denkt je 'fysiek' er ook zo over: heel veel succes en daar waar nodig sterkte. Is het waar dat je over 11 dagen weer terug keert? Wat is je volgende project?
Groeten, Hans. -
20 April 2011 - 07:02
Marion De Weert:
joyeux anniversaire!! met mooie ontmoetingen en een goed gevuld glas!
leuk om je zo te volgen!
groetjes, marion -
20 April 2011 - 07:41
Tjaart Martens:
Achterover leunend geniet ik mee van je reis, Johan! -
20 April 2011 - 10:50
Ad Somsen:
Allereerst mijn felicitaties met je verjaardag. Na je avontuurlijke avond uren in Agueda loop je vermoedelijk vandaag in de streek van de Vinho Verde. En bij regen, of in elk geval regenachtig weer, en lagere temperaturen, dus vermoedelijke wat aangenamer bij het lopen. Vanavond zal ik het glas op je gezondheid heffen, samen met Manuela.
En ben benieuwd hoe de reis verder verloopt.
Um abraço
-
20 April 2011 - 11:19
Ineke Modijefsky:
Wat een heerlijke manier om je verjaardag te vieren Johan! Welgefeliciteerd! Met deze start van je nieuwe levensjaar, moet het wel een heel mooi jaar gaan worden!
Geniet lekker door!
liefs Arnold en Ineke -
20 April 2011 - 18:43
Gerard Gregoire:
Johan van harte gefelicieerd met je tigste verjaardag,
gaat niets boven een bordeel op jouw leeftijd.
maar hebben die Portugese dames nu echt zo veel haar op hun vrouwelijkheidje?
En die martha dan?
Loop je nu met een stok of een stijve?
Keep going. -
20 April 2011 - 20:42
Greet Witvliet:
Van harte gefeliciteerd !
Ik stuur de verhalen ook naar mijn broer door !
Kwam vandaag Yvonne nog tegen , groeten Greet Witvliet . -
21 April 2011 - 06:41
Ineke Van Der Brugge:
Dag Johan!
Alleerst wil ik je van harte feliciteren met je verjaardag!!!!
Wat kun jij toch prachtige reisverslagen maken! Ik zit het iedere keer weer met veel plezier te lezen en het is net of ik dan met je meereis! Vooral je ervaring bij dat bordeel ...........daar heb ik smakelijk om moeten lachen...............
Ik wens je veel wandelplezier met mooi weer en nog meer leuke ontmoetingen!
Hartelijke groeten,
Ineke van der Brugge. -
21 April 2011 - 10:12
Herman En Veronique:
Hoi Johan, hartelijk bedankt voor je aardige berichtje op onze weblog. Helaas hebben wij niet al te vaak (goed) internet en als we het wel hebben is het snel onze e-mails en de berichtjes op de weblog lezen en eventueel een verhaaltje en foto's op de weblog achterlaten. Heel soms komen we er zelfs aan toe om met onze ouders te skypen (mits natuurlijk de verbinding weer goed is). Daarna is het vaak al weer tijd om te eten of om te slapen (we zijn meestal de hele dag aan het reizen of op excursie). Reizen/ vakantie is hard werken! (maar zeer de moeite waard).
Helaas komen we er niet toe om jou prachtige verhalen te lezen, maar dat gaan we goed maken zodra we er tijd voor hebben.
Heel veel plezier met jou bijzondere reis en hopelijk tot ziens.
Veronique en Herman -
21 April 2011 - 20:34
Jaap4winden:
johan van harte met je verjaardag.wist je dat er in de vijver van jouw een eend zwemt met 6 of 7 kleine eendjes.als je dat geweten had , was je dan naar portugal gegaan. -
22 April 2011 - 16:39
Ed En Yvonne:
Hallo Johan,
Weer zo'n pareltje van een reisverslag! Ik vraag me wel eens af waar je de tijd vandaan haalt om al je belevenissen, en dat zijn er toch wel heel wat, zo uitvoerig uit te werken. Gezien de vele reacties die je van iedereen krijgt, kan het niet anders dan dat we er met z'n allen enorm van genieten. En die bordeelovernachting, daar wil ik nog wel eens iets meer van je over horen! Goeie reis nog verder. Groetjes,
Ed en Yvonne -
22 April 2011 - 19:23
Henk Werkhoven:
Mejor tarde que nunca.Johan masha pabien ku bo dia di hasi anja.
Manera mi por a lesa, ku despues di bo anochi na Mini CAMPO ALEGRE, je voeten zeeer luchtigjes de grond zijn blijven raken.
Hopi exito.Ajo/Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
