SCHAPEN, KOEIEN, STRONTVLIEGEN EN GELUIDSOVERLAST

In de Alpen is het schitterend, laat ik dat voorop stellen. Wanneer de uitbundige bloemenpracht het oog even niet langer streelt omdat je omhoog of in de verte kijkt, zijn het wel de "vliegende bloemen", de vlinders, die er in talrijke soorten zijn en in grote hoeveelheden en waarvan vele de prachtigste kleuren vertonen.
Maar het is belangrijk, van levensbelang soms, om je ogen goed op het vaak smalle pad gericht te houden en het is dan vaak maar al te duidelijk zichtbaar welke andere soorten ook al van dat pad gebruik hebben gemaakt.
Voor schapen moet je oppassen. In de eerste plaats vervuilen ze het water in de bergbeken dat je daarom maar beter niet kunt drinken. Ze zorgen er o.a. voor dat het besmet wordt met een parasiet die zich op zijn of haar beurt weer uitstekend thuis voelt in je lever. Dus dat maar liever niet. Alleen als het water uit de rotsen komt, kun je het veilig drinken omdat het dan rechtstreeks uit een bron stroomt.
Maar ook kunnen diezelfde wollige dieren je pad op een andere onaangename manier besmetten. Je ontkomt er niet aan van tijd tot tijd een pad te bewandelen waar kort daarvoor een kudde schapen je voorging. Dat het kuddedieren zijn, wisten we al, maar het gaat zelfs zo ver dat ze ook collectief hun behoefte doen alsof het een gezelschapsspelletje is. En bleef het maar bij een enkel hoopje. Nee hoor, het lijken wel fragmentatiebommen. Overal strooit zo'n enkel schaap kwistig van zich af waardoor ontwijken niet meer mogelijk is.
Geef mij dan maar koeien. Een eerlijke platte pannenkoek waar je gemakkelijk overheen kunt stappen. Daarvan weet je tenminste wat je eraan hebt. Veel minder problemen.
Het lijkt misschien zo triviaal maar bedenk wel dat de schoenen in koude en of vochtige nachten meegaan in de tent waarvan de oppervlakte 70 x 220 cm is.

Een ander punt waar ik toch niet omheen kan, is de onvoorstelbare herrie in de bergen. Ik ben eraan gewend geraakt mijn tent zodanig te plaatsen dat de geluiden van watervallen of snelstromende bergbeken zo min mogelijk hoorbaar zijn. Er zijn wel nachten geweest dat je daar dan helemaal heerlijk alleen ergens boven de 2000 m dacht te staan, maar dat het er dan voortdurend op leek alsof een eindeloos lange goederentrein voorbij denderde.

Terugkerend naar die goedmoedige koeien die je pad relatief redelijk schoon houden. Ze maken wel enorm veel kabaal, want in tegenstelling tot de kat, hebben ze hier de koe de bel aangebonden - en niet zo'n kleintje ook. Niet slechts wanneer ze lopen, weerklinkt door de dalen het voortdurende gebeier van de bellen. Het is alsof het speelkwartier van een lagere school afgelopen is maar dat de bovenmeester is vergeten het klokkenspel stil te zetten. Ook als ze gaan herkauwen helpt dat weinig. Elke hap die ze uit hun eerste maag in hun bek terug kotsen, zwengelt ogenblikkelijk het belgerinkel weer aan.

Een bijzondere bijkomstigheid rondom de koeienvlaaien is nog dat ze een waar lustoord vormen voor de tienduizenden strontvliegen. De gefragmenteerde schapenkeutels laten ze meestal voor wat het is, maar zo'n grote pannenkoek van zo'n muzikale koe schijnt een waar paradijs te zijn.
Omdat je, behalve lopen, toch niet zo heel veel te doen hebt, komen vaak door allerlei ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen hele gedachtestromen op gang.
Bij die zwermen strontvliegen komen, zonder dat ik dat wil, steeds weer associaties naar voren met de grote meute managers die in ons kleine landje meeschrokken uit de ruiven van de achteruit hollende welvaartsmaatschappij.
Begrijp me goed. Er zijn gelukkig ook heel goed managers en we hebben er ook een paar van nodig, maar de gigantische hoeveelheden waardoor we nu geplaagd worden en waarvan het merendeel ver beneden de maat is, is ten hemel schreiend.
De associaties die dan in mij opwellen, zijn verbonden met dit type. Vaak worden ze ook nog niet gehinderd door een flinke opleiding en kenmerkend is vooral dat ze zich verrijken over de ruggen van de mensen die het eigenlijke werk doen. Je moet al op je hoede zijn als ze met niet geheel onderdrukte trots melden, dat ze een managementfunctie vervullen.
Vanuit het onderwijs ken ik er hele zwermen, maar ook in de zorg, bij de woningcorporaties, ach op zo ontzettend veel gebieden heeft deze plaag zich uitgebreid. Hoeveel gevallen komen we niet in de pers tegen van lieden, bijvoorbeeld in de thuiszorg, die schaamteloos meer dan die Balkenende opstrijken terwijl de dames die dagelijks de incontinentieluiers moeten verschonen met een miezerige fooi naar huis worden gestuurd.
Let op, deze plaag kan niet genoeg bestreden worden en het grote voordeel is dat de slechten meestal eenvoudig te traceren zijn. Vaak worden ze gekenmerkt door een gebrek. Wanneer dat van geestelijke aard is, duurt het iets langer voordat ze door de mand vallen, maar bij lichamelijke tekortkomingen is het vaak direct duidelijk. Vaak zijn het kleine mannetjes die zich extra moeten laten gelden, let maar eens goed op. Of ze hebben een werkelijk uitzonderlijk lelijk uiterlijk, een te kleine piemel of een te lange neus. En zo zou je nog wel even kunnen doorgaan.
Het wordt de hoogste tijd dat de aandacht daar komt te liggen waar het échte werk geleverd wordt: aan het bed, voor de klas, op de werkplek in het algemeen.
Waar zo'n wandeling in het hooggebergte de gedachten bij het zien van een schrokkende zwerm strontvliegen al niet heen kan voeren.

Gisteren was het ook weer zo'n prachtige dag. De weergoden werkten goed mee. Het is weliswaar warm, deze weken in De Alpen, maar vaak komt er in de middag wat bewolking opzetten en ook dikwijls een verfrissende bries. Zo ook gisteren. Soms wil het dan nog wel eens plaatselijk een onweersbui opleveren, maar ook die bleef uit. Mijn benen wilden maar door en zonder het eigenlijk te merken heb ik 13 uren gelopen, ben daarbij over 4 cols geklommen en kwam tegen 8 uur in de avond aan bij een afgelegen refuge, tevens veehouderij: de refuge de Longon.
Bij aankomst werd ik door de boerin verwelkomd die, toen ze hoorde dat ik vanuit Nederland was komen lopen, dit meteen uitgebreid aankondigde bij de andere gasten. De Fransen zijn dan altijd erg sportief en steken hun bewondering niet onder stoelen of banken. Tientallen vragen, of ik ook mee wilde eten en vooraf het aperitief met hen wilde delen?
Snel de tent opgezet voor het donker werd en daarna een warme avond. Een vijfgangen-menu met kaas, vlees en dessert van eigen boerderij.
De boerin bleek overigens afgestudeerd ingenieur te zijn, kwam ergens uit de buurt van Clermont-Ferrand en had gekozen voor dit leven. Drie maanden in de zomer in de bergen waar alles met muildieren aangevoerd moest worden en dan 's winters met de hele veestapel het dal in waar het kaasmaken en de andere activiteiten dan worden voortgezet.
Het werd een extreem genoeglijke avond zo met zijn allen, een man of 12, aan tafel en pas tegen twaalven legde iedereen zich ter ruste.
Om half zeven de volgende ochtend nog weer gezellig ontbeten en daarna weer verder.

Het is duidelijk te merken dat je in zuidelijk Frankrijk komt, de flora en fauna veranderen wat. Dikke struiken bloeiende lavendel geuren om je heen en bij de herrieschoppers hebben zich nu ook miljoenen krekels gevoegd.

Gisteren ben ik op een punt geweest waarvandaan je bij helder weer de Middellandse Zee en zelfs Corsica had kunnen zien liggen, maar dat kon door de bewolking dus niet. Het lijkt er echter wel sterk op dat ik de zee ruik want ik heb een sterke drive om door te gaan.
Rond het middaguur kwam ik in een dorpje aan, ontmoette weer een aantal jongens van een tijdje geleden. Vanavond zullen we elkaar weer treffen. Op een camping deze keer, want we vonden allemaal dat we wel weer eens een flinke douche konden gebruiken. Met kleren en al eronder. Je wast zo jezelf en tevens je kleding. Dan vang je twee vliegen in één klap. Geen strontvliegen hoor.

Met gemengde gevoelens ga ik verder zuidwaarts. Het einde van deze geweldige tocht is in zicht. Niet één keer heb ik zelfs maar iets dat op een dipje lijkt gekend. Gewoon omdat het tot dusver fantastisch is geweest. Misschien ben ik ook wel een beetje geholpen door een gezonde behoefte aan slaap na de lange dagtochten. Daardoor had je, zelfs als je dat zou willen, geen gelegenheid om te piekeren.
Aan de andere kant is het natuurlijk ook schitterend dat ik straks aankom bij mijn dochter en kleinzoontje.
Maar dat duurt nog een paar dagen.

Een hartelijke groet uit de Alpes Maritime,
Johan


:SMS update:: 23 juli 2010 :
Het is erg heiig, maar ik zie de zee! Groet, Johan