ALPEN EN NOG EENS ALPEN

Nu ik er al weer meer dan 14 dagen rondloop, of eigenlijk is dat niet juist, ik loop er in een min of meer rechte lijn doorheen, beginnen De Alpen me steeds meer te fascineren.
Toen ik op de veerboot op het Meer van Genève de indrukwekkende rotsmassa's steeds dichterbij zag komen kreeg ik wel het gevoel, het beangstigende gevoel zelfs: moet ik daar enkele honderden kilometers doorheen wandelen?
Toen ik op de zuidelijke oever van het meer mijn eerste schreden zette op paadjes die al meteen ongelofelijk steil waren en waar bovendien ook nog eens geen eind aan leek te komen, vroeg ik in mijn onschuld aan een jongen die een bergklimschool runde of de GR 5 ook echt helemaal zo hoog ging, wat bevestigend beantwoord werd. Ik wist dat natuurlijk ook wel want ik had de gidsjes thuis bestudeerd en wist dat ik regelmatig tot ca. 2800 m moest klimmen. Nu begon het dus werkelijkheid te worden. De eerste dag leek het er in mijn beleving meer op dat je een trap moest beklimmen waar geen einde aan kwam en waarbij ze de traptreden voor de aardigheid maar eens weg hadden gelaten.
De eerste dag heb ik een col beklommen en uiteraard ook weer afgedaald met mijn trouwe staf die me al ongeveer 1200 km zulke goede diensten had bewezen. In de refuge, waarnaast ik die nacht mijn tent had opgezet, ontmoette ik het gezelschap Fransen van de boot weer. Nee, je moet met twee bergstokken lopen. Vroeger in militaire dienst was het verplicht met twee stokken de bergen in te gaan. Het helpt je aanzienlijk bij het stijgen en bij de afdaling is het een weldaad voor je knieën.
Omdat de dag erna een zondag was en er bovendien bijzonder weinig dorpjes op mijn route lagen, leek het vinden van een set bergstokken een ingewikkelde zaak.
Toen ik de volgende ochtend na veel ploeteren met mijn staf eindelijk een col had beklommen en na de afdaling in een dorpje kwam, heerste daar een volmaakte zondagsstilte en niets wees erop dat er die dag nog leven in de brouwerij zou komen. Weinig hoop op stokken dus. Alles werd nog spannender toen ik in een winkeltje tussen de prentbriefkaarten en de souvenirs een rek met bergwandelstokken ontwaarde. Alles was en bleef die dag echter gesloten en de eerstvolgende mogelijkheid zou pas weer na een aantal dagen zijn. Het enige levende wezen in het dorp was een man die zijn hond uitliet. Toen ik hem mijn probleem voorlegde, was het snel opgelost. Hij zou Pierre wel even roepen, en ja hoor, daar kwam Pierre met de slaapkreukels nog in zijn gezicht aanzetten. Na korte tijd stapte ik de winkel uit met de beste stokken die hij had. Mijn trouwe staf kon ik niet zomaar weggooien, dus die heb ik op mijn rugzak gebonden waar hij een paar dagen de reis heeft mee mogen maken. Niet altijd handig omdat hij een meter boven mijn hoofd uitstak en bij het binnengaan van een bakkerswinkel of een restaurant veroorzaakte dat altijd veel lawaai.
Ik nam me voor z.s.m. een camping te vinden en daar Nederlandse vakantiegangers te zoeken en te vragen om hem mee naar Nederland te nemen. Dat lukte bijzonder goed. Er waren twee Nederlandse echtparen die hem allebei wel mee wilden nemen. Het echtpaar uit Nunspeet heeft gewonnen, want dat is slechts 10 km bij mij vandaan. Bijzonder was nog dat Gert, de man uit Nunspeet, lang leraar in Apeldoorn was geweest waar hij weer collega was van een zeer goede bekende van mij uit mijn Curaçaosche jaren. It's a small world.

Helaas onbreekt me weer de tijd om uitgebreid te vertellen wat er allemaal gebeurd is en wat er allemaal te zien is.
Vanmorgen ben ik vroeg begonnen aan een col en toen ik tegen elven in een dorpje, Ceillac, kwam, was daar zomaar een restaurantje waar ik de computer mocht gebruiken. Eerst heb ik, voordat de winkels om 12 uur gingen sluiten, mijn voedselvoorraad op peil gebracht, want het wordt vannacht zeer waarschijnlijk ergens een overnachtingsplekje hoog in de bergen.
Maar nu heb ik nog even gelegenheid om te schrijven omdat de restaurateur zo aardig was.

Het lopen in de bergen is een verhaal apart. Na de aanvankelijke schrik bij het zien van die hoogten ben ik er behoorlijk aan gewend geraakt. Vaak geef ik zelfs de voorkeur aan het klimmen. Het kost wel meer energie, maar je kunt je tred vertragen en dan toch gestaag doorlopen en het is steeds weer prachtig te zien hoeveel je toch steeds weer vordert. Als je dan ziet hoe klein het dorpje is geworden waar je nog niet zo lang geleden brood kocht, geeft dat de burger veel moed.
Het klimmen kent nog andere charmes. Als je na veel energie te hebben geïnvesteerd dan eindelijk boven op de col komt, is dat zo grandioos. Vergezichten naar alle kanten. Dan gaat de rugzak op de grond en is het een tijdje intens genieten van het uitzicht en dat te delen met eventuele andere bergwandelaars die er vaak ook zijn.
Maar de beloning komt al eerder. Bij elke 100 meter stijgen, daalt de temperatuur 0,6 graad. Bij de hoge temperaturen van deze zomer wordt dat met het naar boven gaan op aangename wijze voelbaar. Toch probeer ik het wel steeds zo in te delen dat ik overnacht aan de voet van een col zodat bij de klimtocht er naar toe de ochtendkoelte ook nog meewerkt.
Aan de afdaling valt natuurlijk niet te ontkomen en dat is ook wel te doen, vooral dankzij de stokken, die bij elke stap bergafwaarts de schokken goed opvangen.
Er bestaan ook nog wel stukken die min of meer horizontaal zijn. Die zijn voor mij om tijdens het lopen uit te rusten. Ik zet mezelf dan in een soort slaapstand, loop heel rustig en bedaard en dan lijkt het vrijwel geen energie te kosten.

Een ander waar genot zijn de velden met duizenden en duizenden bloemen. Het is ongelofelijk wat een bloemenpracht de Alpen kennen. Het blauw van de gentianen is bijna niet voor te stellen en dat geldt al evenzeer voor alle andere kleuren die in grote verscheidenheid aanwezig zijn. Als je dan bedenkt dat de sneeuw op veel plaatsen nog maar net weg is en dat nog maar kort geleden die indrukwekkende bloemenzee zomaar uit de rotsen tevoorschijn is gekomen, besef je ook hoe kort deze levenscyclus is. Wij mogen er als mens wat langer over doen om tot bloei te komen en dan mogen we er ook in veel gevallen nog heel lang over doen om langzaam maar zeker te verwelken. Het is ongelijk verdeeld op deze prachtige aarde.

Serge ben ik al een paar dagen kwijt. Het was bijzonder aangenaam hem steeds weer te treffen en samen een kampje te maken, maar het probleem is dat hij graag lang in zijn tentje blijft liggen 's morgens en ik sta altijd op als de dag begint en dat is nog steeds zo rond vijf uur, hoewel al wel te merken is dat de dagen weer korter worden.
Bovendien heb ik er flink de vaart in. Zou het dan toch de stal zijn die ik ruik? Nice komt behoorlijk dichtbij.

Bij een volgende gelegenheid probeer ik nog enkele foto's van de laatste dagen te plaatsen.

Hartelijke groet,
Johan Somsen