EVEN BIJPRATEN

Door een bijzonder toeval kon ik weer toegang tot internet krijgen, maar als het je teveel wordt, aarzel dan niet je computer gewoon uit te zetten of dit direct weg te gooien.

Verder heb ik bij het verslagje van eergisteren nog de beloofde foto's geplaatst.

Het is deze keer wel een zeer bijzondere gelegenheid die me geboden wordt even het internet op te gaan. Na twee lange dagmarsen, waarbij ook de grote hoogten weer diverse keren opgezocht moesten worden, kwam ik tegen het eind van de middag aan bij een camping in Nancroix, dicht bij Val d'Isère. Er was onweer uitgebroken boven De Alpen en dat ziet er dan toch iets anders uit dan op De Veluwe. Ik was dus maar wat blij met een camping deze keer en om meer dan alleen deze reden. Een douche en de kans om de sterk vervuilde kleding eens even stevig met water in aanraking te brengen rechtvaardigden het verblijf op de camping ook, maar nog een andere reden is dat er hier veel voorzieningen zijn. Ze hebben o.a. een groot scherm opgehangen voor de voetbalfinale van morgen. Nu leef ik al 54 dagen vrijwel zonder nieuws - je moest eens weten hoe zalig dat is - en ook zonder de voetbalgekte die Nederland volledig in haar greep schijnt te hebben, maar uit een soort solidariteit met het hele Nederlandse volk wil ik dan wel even een keer kijken. Dat geeft mij ook de kans eens een rustdag te nemen, want die heb ik me nauwelijks gegund, ik geloof een stuk of drie in totaal. Maar morgen komt het goed uit, want er is nog meer onweer voorspeld en dan loop je niet lekker.
Wat snijdt dit mes aan veel kanten.

Maar ondanks de goed geoutilleerde camping, die niet zo groot is en een knusse sfeer ademt, hebben ze geen internetverbinding, althans niet voor mensen die geen eigen computer bij zich hebben en daar is mijn rugzak toch niet op berekend.
Maar wat een lieve verrassing: toen ik mijn verhaal verteld had - en ik kan jullie bij herhaling verzekeren dat de Fransen onvoorstelbaar geïnteresseerd en aardig zijn - riep de vrouw van de campingbeheerder haar volwassen zoon er even bij en die aardige jongen ging aan het sjouwen met computers, toetsenborden en schermen en na enige tijd was er voor mij een hoekje ingericht waar ik ongestoord mijn gang kon gaan. Het blijft een en al vriendelijkheid en gastvrijheid hier in dit land.

Door de drukte in het gebied rondom De Mont Blanc kom je veel mensen tegen en dat heeft zeker zijn charme, hoewel ik soms toch ook wel weer verlang naar rust, maar ik neem de dingen zoals ze komen.
Als je bij een hut in de bergen komt is het er werkelijk een drukte van belang. Sommige hutten - ze liggen vaak op grote hoogte - zijn alleen bereikbaar over een voetpad, andere kunnen met een auto bereikt worden, maar dan alleen met four-wheel-drive.
De eerste krijgen hun voorraden per muilezel of per helikopter aangeleverd en je ziet dan ook regelmatig van die dingen rondvliegen met een grote zak eronder waarin de klontjes suiker, het brood en alle andere benodigdheden verpakt zijn. De muilezels worden door een begeleider over de smalste paadjes naar de hutten geleid met op hun rug een indrukwekkende hoeveelheid waterdichte zakken waarin de voorraden zich bevinden..
Bij een van deze hutten van waar je een schitterend uitzicht op De Mont Blanc had, zag je in de diepte Chamonix liggen. Bijna tastbaar leek het aanwezig, maar alleen met de benenwagen of per helikopter kon je er komen. Heel bizar.

Een bijzonder aardige ontmoeting was die met Tina, Sebastiaan en Bosse, hun hond. Een jong stel van midden 30 dat met hun viervoeter de Ronde van de Mont Blanc wilde lopen.
Bijzonder was dat Bosse een hondenrugzak droeg met daarin zijn voer. Boven op de top van De Brévent kwam ik hen voor het eerst tegen en we raakten kort in gesprek. Even daarvoor was er een steile rotswand waar je alleen tegenop kon komen via een stalen ladder die echt loodrecht omhoog ging. Verder was er nog een stuk waar men in de rotsen stalen voetsteunen had geslagen met daarnaast beugels om je vast te houden om je zo een weg omhoog te hijsen. Ik was nieuwsgierig hoe zij dat met hun hond hadden opgelost: een tuigje en een stevige lijn om hem omhoog te hijsen. Maar het grootste deel van hun tocht liep hij zelf met zijn rugzakje zo ontzettend soepel over de bergrichels alsof hij gewoon thuis in de huiskamer rondwandelde. Later, tijdens de lange afdaling, kwam ik hen weer tegen. Ze hielden een pauze op een schaduwrijk plekje en we raakten weer in gesprek. We bleken dezelfde tenten te hebben en ook precies dezelfde slaapzakken. Ja, als je dan een andere uitrustingsfreak tegenkomt, raak je niet uitgepraat. Zij wilden naar dezelfde camping waar ik die avond heen wilde en daar zetten de gesprekken zich voort. Die avond moest Duitsland tegen Spanje spelen en ze vroegen of ik met hen mee wilde gaan en dan ook samen een hapje te eten. Eigenlijk hebben we van de wedstrijd niet veel gezien en het was bovendien voor hen niet geweldig opwindend, want de Duitse ploeg moest het onderspit delven.
Een dag later troffen we elkaar weer op een andere camping en weer was het erg gezellig. Jammer alleen voor Sebastiaan dat hij zeer waarschijnlijk een peesontsteking aan zijn knie had, het lopen viel hem zwaar. Maar daar moesten ze beslist uit kunnen komen want zij is dierenarts en hij kinderarts.

Serge is leraar geschiedenis aan een zeer bijzondere school in de Elzas. Ooit hebben Adenauer en De Gaulle afgesproken dat er een paar scholen moesten komen waar in de beide talen, Frans en Duits, les werd gegeven, om de problematische betrekkingen tussen beide landen wat op te vrolijken. Er is zo'n school in Parijs, in Freiburg (Duitsland) en in Saarbrücken in De Elzas. Hij zat op een rots, hoog in het gebergte, waar we voor het eerst met elkaar in gesprek raakten. Serge had meer dan 20 kg op zijn rug hangen, want hij had alle spullen bij zich om de gletsjers op te gaan: ijsbijl, lange touwen, ijzers voor onder zijn schoenen en kilo's voedsel, want een Fransman moet 's middags en 's avonds in alle rust kunnen eten, ook als hij boven op een gletsjer zit.
Na een ongelofelijk schitterende klimtocht over de top van een lange bergkam - ik plaats er een paar foto’s van - nam ik een flinke middagpauze op een plekje waar je lekker in het gras kon liggen. En daar kwam Serge weer aan. De gesprekken gingen gewoon verder en uiteindelijk besloten we naar dezelfde plek te gaan om te overnachten: bij een ruïne aan de voet van de Col de Bresson. Daar zou ook wel een beek zijn om te kunnen koken en ons te wassen.
Vrij laat in de avond hadden we een plekje gevonden waar onze twee tentjes konden staan - dat viel bepaald niet mee want het was vrijwel nergens vlak. Maar we vonden toch wat we wilden en er was een beekje vlakbij. Zijn zak met 10 kg voedsel kwam tevoorschijn en we hebben genoten van heerlijk eten, eindeloze gesprekken tot het te koud werd ( we zaten op 2011 m ). Hij had inmiddels wel besloten een flink deel van zijn bagage naar huis te sturen. We komen elkaar vast nog tegen want hij gaat ook naar Nice.

Ik groet jullie allen hartelijk uit een in nevelen gehuld Alpenland.
Johan