HET KLEINE KIKKERTJE

Na mijn eerste kennismaking met de Alpen - te voet dan welteverstaan - ben ik nu toch wel wat geacclimatiseerd. Het ritme van het lopen wordt totaal verschillend maar als je eenmaal hebt ontdekt wat voor jou het beste tempo is bij zowel de beklimming als bij de afdaling dan valt het allemaal eigenlijk wel mee.
Het is bovendien het mooiste weer van de wereld - de nul-gradengrens ligt op 4000 meter - dus wat wil een mens nog meer. Ja, af en toe wat koelte, dat is ontzettend aangenaam, maar dat krijg je vaak ook zomaar in de schoot geworpen. Plotseling kan er een verkoelend briesje vanachter een bergrug over je neerdalen en dat is altijd zeer welkom. Op schaduw hoef je natuurlijk niet te rekenen omdat je veel boven de boomgrens loopt, maar een sneeuwveld doorkruisen geeft ook weer verkoeling.
Op een van deze mooie dagen liep ik op een smal en kronkelend pad dat me langs soms steile afgronden voerde. Ineens zag ik een klein kikkertje uit de lage stuiken tevoorschijn komen om voor mijn voeten het pad over te steken. Ik overwoog of dit kikkertje ooit wel het dal of de besneeuwde top van de berg zou zien. Zeer waarschijnlijk niet. Zijn kleine wereldje speelt zich gedurende zijn korte leven gewoon af in een klein territorium ergens daar hoog tegen de hellingen van De Alpen. Ik moest dat direct op de mens betrekken. In onze levens denken we wel een grote horizon te hebben en bovendien denken sommigen ook nog precies te weten wat er zich achter die horizon afspeelt, maar we zijn niet anders dan dat kikkertje. We leven in een ruimte die duidelijk haar grenzen kent, grenzen die ons scheiden van de gigantische hoeveelheid "weten" die daarbuiten ligt en waarvan we niets weten, helemaal niets. Het zou zo goed zijn als dat eens op wat grotere schaal was en werd ingezien, dan zouden we geen religies en andere waarzeggerijen e.d. hebben die ons eens even precies willen opdringen hoe het menselijk bestaan in elkaar zit en vooral hoe het precies gesteld is met die grote onbekende gebieden die, om weer naar het kikkertje terug te keren, beneden in het dal of boven op de berg liggen waar hij nooit zal komen, waar hij niet eens het bestaan van kent.

Naast veel klimwerk brengen De Alpen ook een grote stoet aan medewandelaars met zich mee. De totale eenzaamheid van de eerste 1200 km is even helemaal verdwenen. De aantrekkingskracht van het hooggebergte is groot en daardoor het aantal ontmoetingen ook. Weer ontbreekt me de tijd om daar nu uitvoeriger op in te gaan, maar bijzonder was wel dat ik een paar dagen geleden steeds het slachtoffer werd van vrouwengroepjes. Steeds waren het groepjes van drie. Dat verdient ook nog wel een verdere uitdieping, maar ook dat moet ik voor later bewaren. Eerst waren daar de drie Parijse studentes; bijna huilend strompelden ze omhoog en ik heb er alles aan gedaan om ze wat op te monteren zodat ze hun tocht met succes konden voortzetten.
Maar het kan ook anders. Drie Franse dames, waarvan de één NB ook nog eens lerares Engels was, ontmoette ik boven op een col en we hebben al pratend een flink stuk samen verder gelopen. Die hadden er toch de pas in, ik moest er flink mijn best voor doen om ze bij te houden. Maar zij hadden dan ook geen rugzak van 12 kg., maar toch. En diezelfde avond nog, toen ik mijn tentje bij een refuge op 2000 m had opgezet en in de herberg een hapje ging eten, kwamen daar drie Nederlandse studentes binnen. Niet heel erg goed voorbereid hadden ze besloten om een bergwandeling van een aantal dagen te maken en dan van hut naar hut te trekken. Het was alleraandoenlijkst hun enthousiasme te proeven en ik denk dat ze er nog in slagen ook. Gelukkig hebben ze de weergoden in elk geval aan hun zijde en de avond daar in die herberg was zeer gezellig.

Ik moet het hier weer bij laten. Ik plaats nog wat foto's die soms veelzeggender zijn dan de symbolen van het toetsenbord.

Hartelijke groet vanaf de hete flanken van de Mont Blanc,
Johan