1e ETAPPE VOLBRACHT: MAASSTRICHT- DIEKIRCH 212 KM

Op woensdagochtend om 9.15 uur begon mijn voetreis naar Monaco waarover ik jullie al had ingelicht. Op dat tijdstip vertrok mijn trein naar Maastricht waar het echte loopwerk zou beginnen. Op het perron een verrassing: Theo Somsen en zijn kompaan Cees Wittekoek stonden met camera's in de aanslag om een en ander vast te leggen. Op het perron in Amersfoort werd ik nog uitgeleide gedaan door mijn jongste zus, maar daarna was ik geheel op mijzelf aangewezen en dat zal voor de komende maanden zo blijven. Na een ruime week kan ik overigens alweer vaststellen dat ik het nog niet zo slecht met mezelf heb getroffen. Hele dagen alleen lopen en soms afzien kan voor de verhoudingen, ook voor de interne, nog wel eens wat zorgelijke momenten opleveren, maar in mijn ééntje heb ik weinig last met mijn andere ik.
Omdat jij zelf je enige gezelschap bent, komen weer allerlei bijzondere verschijnselen de kop opsteken. Ervaringen uit het verleden hebben me geleerd dat het muzikale aspect om de drommel niet onderschat moet worden. De toppers van toen, zoals "Een vreemde arme snuiter was moede van het wand’len", "De paden op, de lanen in", "It’s a long way to Tipperary" en vele andere verdrongen zich om een vaste plek in mijn bewustzijn in te nemen. Twee dagen ben ik weer gekweld geweest door "I do it my way" en zelfs als ik heel doelgericht hardop "On the sunny side of the street" begon te zingen, waarvan ik helaas alleen maar de eerste regel van de tekst ken, bleef "I do it my way" op de achtergrond brutaalweg meedoen. Een soort vreemde tweestemmigheid maar dan met twee volslagen verschillende liedjes.
Vandaag liep ik "Every time we say goodbye", waarvan ik wel de volledige tekst ken, luidkeels te zingen en ik probeerde dat zo hoog mogelijk te doen door mijn falsetstem in te schakelen - normaal zing ik de basstem - gewoon omdat ik daar zin in had. Toen ik in die omstandigheid een gehuchtje door wandelde, gingen er een paar ramen open en ik geloof dat er wat meewarig met hoofden werd geschud. Het is ook nooit goed met al die liedjes.
Wat je je ook steeds weer blijft afvragen is waarom dit lange afstandswandelen nu wel zo leuk is. De ene keer knellen je voeten, dan weer knellen de schouderriemen van de rugzak, want 15 kg op je rug, en dat dagen en dagen achtereen, is niet echt heel erg lekker. In Nederland mag een vakkenvuller niet meer dan 1 kg suiker tegelijk optillen en in het vak zetten, anders krijgt zijn werkgever het ogenblikkelijk aan de stok met de jongens van de Arbodienst, en ik loop dus met die 15 kg. En dat kan inderdaad knellen. Soms doen voeten en schouders tegelijk pijn, dat is echt een belevenis, maar...er zijn ook tijden dat NIETS pijn doet en die komen, naarmate ik langer loop, steeds meer voor. Ik voel mijn lichaam met de dag sterker worden en de laatste drie dagen heb ik eigenlijk fluitend (ja ook wel zingend dus) per dag zo´n kleine 30 km afgelegd in behoorlijk geaccidenteerd gebied.
Dus een groot beletsel is dit niet voor mij. Daar staat tegenover dat ik me ongelofelijk vrij voel, als een soort moderne Swiebertje dwaal ik door het landschap en kom een bonte stoet mensen tegen. Als je zo met een rugzak door het land trekt, een staf in de hand - want die heb ik meteen op de Pietersberg gesneden - en er soms ook een klein beetje minder schoon uit ziet, komen de vragen vanzelf. De mens kan zijn nieuwsgierigheid maar met moeite in bedwang houden. Dat heeft ons aardige wetenschappelijke vondsten en vondstjes opgeleverd, maar je merkt het ook als je reist zoals ik dat doe. "Waar ga je naar toe?" en "Waar kom je vandaan?" - in allerlei talen - zijn wel zo ongeveer de meest populaire vragen. Vraagt de mensheid zich dit eigenlijk niet al sinds jaar en dag af? Maar in de dagelijkse praktijk van dit moment bedoelen ze het meestal heel letterlijk, hoewel ik er ook wel eens serieus op in ben gegaan alsof het over het leven zelf ging en dan krijg je soms bijzondere gesprekken. Ja, en dan die bonte stoet. Het ontbreekt me nu aan de tijd, maar van een enkele ontmoeting wil ik toch iets zeggen. Ik kwam in een dorpje waar zowaar een café was en daar besloot ik wat te drinken. Net toen ik binnen ging, kwam een al wat oudere Duitse dame naar buiten. Geheel in wielrijdersoutfit en op haar fiets bevond zich een kampeeruitrusting die verried dat ze niet voor een weekendje op pad was. We raakten in gesprek en bleven zomaar anderhalf uur aan de praat over onze reiservaringen. Elke dag legde ze ca. 180 km af en was op die manier de halve wereld al doorgekard. Ze zette haar tentje in het wild op, iets wat mij ook uitstekend bevalt, en kon maar niet genoeg meer krijgen van lange trektochten. Ze bleek trouwens bevriend geweest te zijn met Ada Kok - zij (Helga Hartung) had als zwemster meegedaan aan de Olympische Spelen in Tokio in 1964 en daar hadden ze elkaar leren kennen. Een erg bruikbare tip die ik van haar kreeg wil ik nog even kwijt. Als je in het bos of elders in het wild kampeert, krijg je op een bepaald moment behoefte om te douchen. Een koude bergbeek is niet echt helemaal toereikend. Om die reden zoek ik om de paar dagen een camping op. Een goede vuistregel voor mij is niet onopmerkzaam voorbij te gaan aan de reacties van de mensen die ik tegenkom. Deinzen ze een beetje terug dan weet ik ongeveer hoe laat het is: zo snel mogelijk een douche zien te vinden. Helga nu, had een zeer praktische oplossing. Zij ging vaak tegen een uur of 6 in de avond naar een camping - dan zijn ze daar zo druk met het verstrekken van de frieten en frikadellen dat ze niets in de gaten hebben - en nam op haar dooie gemak een douche om daarna haar tocht weer te vervolgen.
Op de GR5 struikel je bepaald niet over de wandelaars, eerder over vossen: bijna elke dag heb ik er wel een gezien. Maar du moment dat je een wandelaar tegenkomt, is dat absoluut een moment voor het uitwisselen van ervaringen etc. Altijd heel erg goed, je zit immers in hetzelfde schuitje en je weet waar het over gaat. Zo ontmoette ik drie jongens uit Amsterdam. Een paar dagen ervoor had een Amerikaan, die van zuid naar noord liep, me al van hun aanwezigheid op de hoogte gesteld. Dan weet je vrijwel zeker dat je elkaar een keer zult ontmoeten. Samen hebben we op een camping aan de Our gestaan en toen barstten de verhalen los.
In de Belgische Ardennen kwam ik zondagavond laat in een piepklein dorpje, Commanster, waar een jachtslot uit ca. 1740 stond. Een klein gebouw, maar wel bijzonder. Helaas kan ik in dit internetcafé geen foto´s uploaden (komt nog wel een keer), maar neem van me aan dat het bijzonder was. Alleen in het weekend was het kasteeltje geopend voor gasten. Nog meer bijzonder was het gezelschap dat in de vrij kleine gelagkamer bijeen zat. Samen met de waard wilde men weer alles van mijn handel en wandel weten en het werd weer twee uur eindeloos gezellig praten. De waard bood me aan mijn tentje op een grasveldje op het erf op te zetten en nadat dat gebeurd was ben ik er een hapje gaan eten. Tot mijn verbazing bleek de waardin ook haar hele leven lerares Engels te zijn geweest en we hadden op vergelijkbare scholen gewerkt. Haar man had economie gestudeerd en had er ook meer dan 40 dienstjaren opzitten en nu waren ze bezig met iets wat ze écht leuk vonden.
Het is een werkelijk schitterende tocht geworden. Na 7,5 dag door de dichte wouden van de Ardennen gesjouwd te hebben en door de vallei van de Our in Luxemburg ben ik eindelijk weer in de bewoonde wereld terecht gekomen en heb zowaar een internetcafé gevonden in Diekirch, het Luxemburgse stadje waar het eerste traject van de GR 5 eindigt. Het grootste deel van de GR5 gaat over onverharde paden langs velden en door bossen, over smalle rotspaadjes tegen hellingen en van tijd tot tijd doorkruis je een dorpje. Maar de dorpjes hier kennen afmetingen die wij in Nederland absoluut niet meer gewend zijn. Enkele tientallen inwoners is eerder regel dan uitzondering en dat brengt, naast een zekere charme, ook probleempjes van praktische aard met zich mee. Want zoals God verdween uit Jorwerd, zo verdwenen hier de laatste bakker, de laatste slager en vaak ook nog het laatste café.
Tot mijn spijt kan ik niet verder schrijven omdat de zaak hier dicht gaat, maar ik kom nog wel een keer met nieuwe ontmoetingen, overpeinzingen en, als het lukt, enkele foto’s.
Morgen begin ik met het tweede traject naar Schirmeck, een tocht van ca. 450 km.

Lieve groet,
Johan