EEN FIKSE TEGENVALLER

In mijn aankondiging van deze reis schreef ik dat ik een tocht van 2450 km ging lopen. Valse voorlichting! Het blijkt een flink stuk korter te zijn en dat valt me vies tegen. Geen 2450 maar slechts ca. 2000 km scheiden me van het doel van mijn reis: Monaco.
Ik begon onraad te ruiken toen ik in de buurt van het drielandenpunt België – Luxemburg – Duitsland een bepaalde afstand tot aan Nice aantrof waardoor die 2450 km gewoon niet konden kloppen. Nu heb ik me thuis vrij goed voorbereid op deze onderneming en daarbij is vooral mijn uitrusting uiterst grondig samengesteld. Daarnaast heb ik ook de route goed bestudeerd, maar ik heb eigenlijk verder weinig acht meer geslagen op de totale afstand. Ik was uitgegaan van een bordje op de Pietersberg, nadat ik het Pieterpad had gelopen in september 2009, dat vermeldde dat de afstand 2450 km was en heb er nooit meer bij stilgestaan tot vrij onlangs dus.
Nadat ik zo snel mogelijk de nodige informatie vergaard heb, is het me duidelijk geworden dat de afstand van Kanne (in België, onder Maastricht) tot Nice ca. 1910 km is. Voor mij komt daar nog bij Station Maastricht tot Kanne en Nice tot Monaco wat een totaal van ca. 1950 km oplevert.
Er bestaan voor mijn traject acht gidsjes waarin een routebeschrijving en goede kaarten met een schaal van 1: 50.000 staan. In een enkel gidsje staat niet de totaalafstand van het betreffende traject vermeld, maar het aantal dagen dat een gemiddelde wandelaar erover doet.
Genoeg hierover, het is jammer dat het niet verder is. Ik weet me eigenlijk geen raad, maar ik heb besloten voorlopig maar gewoon door te lopen.

ONTMOETINGEN
Toen ik een aantal dagen geleden door een eenzame kloof in het Luxemburgse liep, een kloof waar maar geen eind aan leek te komen en waar ik me van alles en iedereen ver verwijderd voelde, hoorde ik plotseling menselijke stemmen, vrouwenstemmen zelfs. En, ja hoor, niet een of twee, maar liefst acht vrouwen kwamen uit de tegenovergestelde richting mijn kant op. Toen ik er eerst maar twee zag, voelde ik me nog wel gerust, maar toen het geweld niet bleek op te houden, begon het angstzweet me uit te breken. Je hoort tegenwoordig van die rare dingen en bovendien had ik ook geen ontvangst met mijn mobieltje in die kloof. Ik besloot maar er het beste van te maken en vooral vriendelijk en rustig te blijven.
De dames bleken uit Nederland te komen en wandelden in georganiseerd verband. Hun bagage werd telkens naar een bepaald hotel getransporteerd en zij moesten dan het loopwerk doen. Ze waren gelukkig erg aardig. Acht van die dames van net even vijftig – het was amusant te zien hoe ze zich ineens weer giechelig gingen gedragen toen er een man in de buurt was, alsof de klok 35 jaar was teruggezet.
Toch leuk gepraat en de eenzaamheid van daarvoor was geheel verdreven.
Niet lang daarna mondde het glibberige pad uit op een grotere weg en al snel daarna kwam de bewoonde wereld weer in zicht.

Dat er ook andere, wat minder vriendelijke ontmoetingen bestaan, ondervond ik toen ik ergens in de buurt van een klein Frans dorpje in Lotharingen in het wild kampeerde. Ik stond zo prachtig aan de oever van een beekje - dus douchen was die dag ook geen probleem - en had het helemaal naar mijn zin. Maar diep in de nacht gebeurde het: een enorme klap op mijn tent, maar toen ik met een brullende schreeuw van woede naar buiten vloog, reed een motor hard weg met twee schreeuwende lieden erop. Na overleg met mijzelf besloot ik toch maar te blijven, maar wel met het scherpste mesje van mijn Leatherman en mijn staf onder handbereik. Ze kwamen nog een keer terug, maar alleen om te schreeuwen en toen waren ze voorgoed verdwenen; gelukkig maar want het geeft zo`n rommel als je echt je mesje en je staf moet gebruiken.


DIEKIRCH
Bij het binnenkomen van Diekirch gonsde het kleine stadje van de bedrijvigheid. De Marche du l´Armee zou dat weekend gehouden worden. Twee dagen 40 km lopen over weggetjes en paden die zo steil zijn dat je er met de auto amper tegenop komt. Met de wandelvriendjes van Doetmaes (mijn Ierse mannenkoor uit Epe - www.doetmaes.nl ) heb ik dat een keer gedaan en ik herinnerde me ogenblikkelijk nog de dikke tranen die sommigen niet langer konden bedwingen vanwege de helse pijnen in voeten en benen. Bij het naderen en het weer verlaten van Diekirch kwam mijn route over veel wegen en paden die we toen, zo´n acht jaar geleden, ook gelopen hebben. Alleen had ik nu gelukkig geen last van al dat gejammer om me heen.
Bijzonder was nog dat ik op de camping aldaar precies dezelfde plek kreeg toegewezen waar we toen met zijn allen gekampeerd hebben. Maar nóg frappanter was de volgende ontmoeting. ‘s Avond ging ik even naar de kantine om een doekje te regelen – ik wilde mijn schoenen in het vet zetten en doekjes neem je dus niet mee want die hebben ze in de hele wereld, zelfs in arme landen.
Aan de bar zaten twee types, vijftigers, die er een beetje uitzagen als werklieden dus ik vroeg of zij bij het campingpersoneel hoorden. Dat deed ik in het Duits. In een poging ook iets in het Duits te produceren probeerden ze me duidelijk te maken dat dat niet het geval was. Onmiddellijk was echter duidelijk wat voor vlees ik in de kuip had: Friezen. Nu heb ik zelf vier jaar in Friesland gewoond, ik heb in Grouw Engels gegeven op een kleine Mavo terwijl ik in diezelfde jaren trouw naar Groningen heen en weer pendelde om nog wat verder te leren.
Om de mannen wat op hun gemak te stellen en misschien ook wel een beetje om indruk te maken liet een paar Friese kreten vallen: „Pake en Beppe“, „Heit en Mem“, „De boer mot sels de leie houe“ en „Frieslân boppe“ natuurlijk. Waar ze dan wel vandaan kwamen? Irnsum. Laat ik nou vier jaar in Grouw gewoond en gewerkt hebben.
Een van de mannen had een jaar (1971-1972) bij me in de klas gezeten en wist zich nog van alles te herinneren. Ik herkende hem niet meer, want hij was wel erg veel ouder geworden, maar zijn naam wist ik me nog wel te herinneren. Mij herkende hij trouwens ook niet meer, maar dat kwam alleen maar door mijn grijze haar.
Omdat ik van al die lange jaren lesgeven de lerarenagenda´s nog bewaard heb, kan ik zijn nieuwsgierigheid voor een stukje bevredigen: hij wilde zo graag weten wat voor cijfers hij toen haalde. Ik heb hem beloofd en kopietje te sturen als ik weer thuis ben en hij doet iedereen in Grouw de groeten van mij. Leuke deal.

WAARSCHUWING
Jullie moeten je ervan bewust zijn dat deze hersenspinsels onder abnormale omstandigheden tot stand komen. Er is vaak weinig tijd in een internetcafé of omdat ze gaan sluiten of om andere redenen. Bovendien moet er natuurlijk gelopen worden. Een en ander brengt met zich mee dat het vaak haastwerk is – de schoolmeesters onder jullie moeten hun rode pen maar even in hun jasje laten zitten, het is niet anders.
Wat soms teleurstellend is, is dat ik soms een heel epistel heb geschreven waarna er iets fout gaat met de computer waarop ik zit te werken: alles weg! Dat overkwam me de eerste keer toen ik in Diekirch een paar regels schreef.

TIPS EN TRUCS
De spiegel
Een handige tip is misschien nog wel de volgende. Als je bij het kamperen in het wild je toilet wilt maken leveren zowel het scheren als het haren kammen wel eens een probleempje op, tenzij je ervoor kiest een spiegel mee te slepen maar dat doe ik dus niet, mij veel te luxe en het betekent extra gewicht. Ik heb daar iets op gevonden. Ik scheer me zo glad mogelijk op de tast – uiteraard met scheerolie (merk Williams – de eigen merken van de diverse drogistenketens zijn niet zo goed, vooral het druppelen is niet goed te doseren) en een krabbertje. Het scheerlolieflesje is kleiner dan een gemiddelde mannenduim en neemt dus hoegenaamd geen ruimte in. Ik heb in de loop van de afgelopen jaren uitgeprobeerd dat je met een afgevuld flesje scheerolie (ik koop er dan twee en vul het flesje dat mee op reis gaat echt helemaal tot aan de rand) precies drie maanden doet. Je moet dan wel, zoals het ook op het flesje staat aangegeven, slechts drie duppels per scheerbeurt gebruiken.
Als ik dan denk dat ik klaar ben, pak ik mijn digitale cameraatje en maak een foto – zoveel mogelijk ingezoomd – van mijn kop. Zo kan ik mooi het resultaat bekijken en de foto gooi ik dan natuurlijk meteen weer weg. Bij het haren kammen, maar dat had je vast al geraden, volg ik dezelfde procedure, vooral handig om te zien of je haar van achteren ook goed zit.

ZEEP
Deze tip heeft ook met het toiletteren te maken, zoveel mag duidelijk zijn. We gebruiken zeep helemaal verkeerd: in vloeibare vorm namelijk. Dat is wel de meest inefficiënte manier om je lijf een beetje schoon te houden die je maar kunt bedenken. Je hebt er hectoliters van nodig in je leven terwijl je met een ouderwets stukje vaste zeep maar een fractie van het geld kwijt zou zijn om hetzelfde resultaat te bereiken. In de loop der tijd hebben we ons collectief verschrikkelijk laten bedotten door de jongens en meisjes van Unilever en haar concurrenten. Die zijn erin geslaagd ons vrachten water te verkopen, aangelengd met een beetje zeep weliswaar, en liggen rollebollend van de pret in hun dure kantoren te lachen om deze onwaarschijnlijk profijtelijke practical joke. En niemand die het in de gaten heeft, we schaffen zelfs van die onzinflesjes met pompjes erop aan om bij de keukenkraan te zetten en waar al niet in onze huizen.
Als je licht en eenvoudig wilt reizen en leven, zoals dat nu met mij het geval is, bedenk je je wel twee keer voor dat je met vloeibare zeep op reis gaat, veel te veel volume.
Ik ben teruggekeerd naar de basics, ook wat dit betreft, en in mijn minizeepdoosje (niet veel groter dan een lucifersdoosje) zit een ouderwets stukje Savon du Marseille. De Franse variant van de Sunlightzeep die sommigen van vroeger nog wel kennen. De enige plekken waar deze zeep nog echt gebruikt wordt, zijn, denk ik, de Franse gevangenissen en het Vreemdelingenlegioen. Toch kun je het nog gewoon kopen in de kleine “alimentations” in de dorpjes in België en Frankrijk en ik laat dan gewoon een stukje afsnijden op maat voor mijn minizeepdoos. Als ik toch een iets groter stuk moet kopen, geef ik de rest gewoon weg en maak zo ook nog iemand blij.
Deze zeep is multifunctioneel: lichaam, haren en kleren kunnen er mee gewassen worden, alleen je tanden ermee poetsen is minder prettig, hoewel het wel lekker schuimt.

Helaas blijkt het niet eenvoudig te zijn een internetcafé te vinden in Frankrijk, maar deze keer ben ik zo gelukkig dat een erg vriendelijk echtpaar me uitnodigde op hun computer thuis te schrijven. Toch verkeer ik ook zeer onder druk, want ze hebben me uitgenodigd voor een complete maaltijd en die is nu klaar en het is dus tijd er van te genieten.
Bon appetit en tot een volgende keer, want er is nog veel meer te vertellen.

Johan