GELUK

Soms moet je ook wat geluk hebben in het leven. Gisteren heb ik jullie het vervelende nieuws moeten openbaren van die tegenvaller betreffende de totale afstand. Vandaag wil ik me echter in positieve zin uitlaten over hoe het je ook kan vergaan.
Het geluk ligt soms zomaar voor het oprapen, je hoeft er alleen maar oog voor te hebben. Bovendien ligt het lang niet altijd in de 'grote' dingen besloten, maar vind je het veeleer in het minuscule.
Wat te denken van het volgende? Het was nog in het begin van mijn tocht, ergens in de Voerstreek, een stukje onder Maastricht. Gedachteloos - ook dat komt voor- liep ik door het zonovergoten landschap te wandelen en genoot van de prachtige voorjaarsboden. Een vos stak vlak voor mijn voeten de weg over en het ontbrak er nog maar net dat hij niet even vriendelijk knipoogde.
Na een flink stuk stappen ontdekte ik dat ik al geruime tijd in noordelijke richting liep en dat was toch echt niet de bedoeling: daar ligt Monaco helemaal niet. Wat bleek: er lopen in dat gebied drie verschillende langeafstandspaden, een ervan is het Nederlandse Pelgrimspad, en die worden alle aangeduid met wit-rode merktekens. Zonder op te letten was ik op een ander pad terecht gekomen en merkte dat pas toen al bijna 10 km had lopen genieten op de verkeerde route. Toen ik in een dorpje aankwam, zo'n dorpje dus waar alles op het gebied van commercie is verdwenen, maar waar ze nog een laatste bushalte hadden laten staan, kwam tot mijn niet geringe verbazing de enige bus die er die dag doorheen kwam, op dat moment aanrijden. Na een kwartiertje was ik weer terug op de GR 5. Dat noem ik geluk.

Het feit dat ik nu alweer zit te schrijven heeft ook iets met deze materie te maken want wat mij reeds lang duidelijk is, is dat je langs de GR 5, behalve weinig bakkers en kruideniers, ook erg weinig mogelijkheden hebt om ergens even snel achter een computer te kruipen en wat teksten en foto's de wereld in te sturen. Vandaag overkwam me dat zomaar wel en daar maak ik dankbaar gebruik van, want het zou nu wel weer eens een hele tijd kunnen duren voordat ik zo'n kans krijg.
Dat is ook geluk.

Wat de Franse toetsenborden betreft nog even iets. De Fransen hebben goed werk verricht door aan het eind van de 18e eeuw een revolutie te organiseren, want aan koningen etc. hebben we geen enkele behoefte. De macht aan het volk: Vive la Republique! Ook waren ze goed in het organiseren van een goed systeem voor de burgerlijke stand, zijn ze goed in het bakken van knapperig stokbrood, goed in het maken van de beste wijnen, ontzettend vriendelijk en wellevend als je te voet door hun land reist, maar toetsenborden maken kunnen ze niet: diverse letters zitten helemaal op de verkeerde plek en daar heb ik dus nu erg veel last van. Als je dus van tijd tot tijd een verminkt woord tegenkomt, ligt het daar aan.

Op een dag, het was nog in het Luxemburgse, besloot ik van een bergkam naar beneden te sjouwen om in een dorpje in het dal wat voedsel te bemachtigen. Het was in de buurt van de gigantisch hoge dalbrug waarover de snelweg van Luxemburg (stad) naar Duitsland loopt. In mijn onschuld dacht ik het pad wel weer ergens onder dat reusachtige viaduct te kunnen oppikken, want ik wist dat de GR 5 daar ook onderdoor liep. Over hekken en prikkeldraad klauteren met 15 kg op mijn rug was nog het minste. Het echt grote werk begon pas toen ik door dicht struikgewas en dito kreupelhout moest dringen, mijn kompasnaald aldoor in het oog houdend, om vervolgens op een snelstromende beek te stuiten die echt onneembaar was. Dan maar een zijwaartse beweging maken om een oversteekmogelijkheid te vinden. Het is heel bizar hoe je daar in een soort jungle bent waar misschien in jaren geen mens komt, terwijl 30 à 40 meter boven je de moderne wereld voortraast waarvan het afval overigens wel in forse hoeveelheden in het ondoordringbare struikgewas is neergedwarreld. En wat schetst mijn verbazing? Ligt daar zomaar een biljet van €20 (zie foto) voor mijn voeten gebroederlijk naast een kartonnen koffiebekertje. Kijk, dat noem ik ook geluk.

Nog één dan, want ik kan zonder enige moeite een lange reeks samenstellen. Ik liep door een dorpje waar een kleine supermarkt me lokte. Ik had stevig trek en dat is natuurlijk nooit het goede moment om een supermarkt binnen te gaan. Gewoon thuis al niet, maar zeker niet als je alles wat je koopt de komende tijd op je eigen rug moet meezeulen. Maar ik heb het natuurlijk toch gedaan en vrachten fruit, brood, kaas, chocola en andere lekkernijen verdwenen in mijn rugzak. Wat ik echter nooit doe, is een literpak vruchtensap kopen, dat is niet erg handig. Maar deze keer gebeurde dat dus wel. Een pak van de aller-heerlijkste sinasappelsap die je je maar kunt voorstellen - niet van die kleffe Appelsientje, nee, echt heerlijke jus d'orange (daarvoor zou het woord sinasappelsap helemaal misplaatst zijn). Die nacht brak een hevig noodweer uit langs de Moezel, de bliksemflitsen zetten mijn kleine villa in het volle licht, het leek alsof ik me in het binnenste van een Tl-buis bevond, en de regen hoosde werkelijk op het dak. Maar ik heb inmiddels diepe bewondering gekregen voor de makers van deze prachttent: hij is tegen alle weersomstandigheden zeer goed bestand. Alleen daarover zou ik een lang verhaal kunnen schrijven.
Maar wel had ik een probleem toen ik er 's nachts een keertje uit moest om de residuen van het jus d'orangefeest af te voeren. Een tel je kop buiten de tent zou gelijk hebben gestaan met een sprong in het zwembad. Maar wat lachte mij daar toe? Je raadt het al: het lege karton van een liter. Dat noem ik ook geluk, zeker als je dan ook nog eens beschikt over een scherp mes waarmee je een keurig dekseltje van het pak kunt snijden. Toen 's morgens dezelfde ceremonie herhaald moest worden en de regen nog onverminderd met bakken naar beneden kwam, was er weer dat trouwe pak, en het geluk kon helemaal niet op toen het pak precies toereikend was voor de hoeveelheid af te voeren sappen. Is dat geluk of niet?

Wat ik echter tot mijn grootste geluk reken, is het gegeven dat ik net iets meer dan twee maanden na een toch wel flinke medische ingreep in staat blijk te zijn gewoon door deze prachtige wereld te lopen met mijn hele hebben houden op mijn rug, en waarbij ik me niet alleen ongelofelijk fit voel, zelfs steeds fitter ga voelen, maar waarbij ik ook nog eens eindeloos loop te genieten van wat er zoal gebeurt, van welke verrassende ontwikkelingen zich voordoen, van wat er aan schoonheid om me heen is en vooral van de lange stoet van bijzonder aardige mensen die je op je pad tegenkomt en bovenal ook van de ultieme mate van vrijheid waarin zich dit alles afspeelt.

Ach, en dan die bijzondere ontmoeting met Pierre. Nog maar gisteren was het. Ik liep in en stadje en vroeg bij een bakkerswinkel of er ook een internetcafé was. De vrouw kwam met me mee de winkel uit om me op een plek te wijzen waar ik eventueel een kansje zou hebben. Een voorbijgaande man bemoeide zich er ook me en stelde verdrietig vast dat dat in Frankrijk een groot probleem was en zeker op zondag, maar als ik er niet uitkwam moest ik hem maar bellen en dan mocht ik zijn computer gebruiken.
Hij gaf me zijn vaste en mobiele telefoonnummers.
Hij bleek gelijk te hebben: de zaak was gesloten en toen heb ik Pierre, zo heette hij, maar gebeld. Ik kreeg zijn vrouw aan de telefoon en we spraken af dat hij me zou komen ophalen op een punt waar ik stond. Het duurde en het duurde, terwijl hij had gezegd vlakbij te wonen. Na lang wachten toch maar weer een keer gebeld, maar madame begreep er ook niets van want Pierre was al lang weg om me te halen. Eindelijk kwam er een oudere dame aan: 'Vous êtes le monsieur Hollandais?' Samen naar hun appartementsgebouw gelopen en daar in de hal, waar zich twee liften bevonden, kwam uit de ingewanden van een van de liften een kreunend geluid uit de verte. De lift bleek vast te zitten tussen twee etages en Pierre zat er al drie kwartier in. Inmiddels was er een monteur gearriveerd en eindelijk werd de arme man bevrijd.
Groot was mijn verrassing toen ze mij uitnodigden voor een maaltijd. Pierre zou koken en in die tijd zou ik dan zijn computer kunnen gebruiken. Het was overigens bijzonder om na bijna drie weken weer eens in een echt huis te zijn, het voelde bijna onwennig, maar gelukkig stelden mijn gastheer en gastvrouw me erg snel op mijn gemak. Het waren beiden studiebollen, het hele huis stond vol met boeken, boeken tegen de muren, boeken op en onder de kasten en natuurlijk ook nog boeken in de kasten. Pierre was chemisch ingenieur en was na zijn studie naar Quebec vertrokken om daar door te leren voor doctor. En daar aan de universiteit had hij Raymonde ontmoet, ze waren er getrouwd en hadden zich in de jaren 70 in Frankrijk gevestigd. Hij had in zijn werkende leven veel tijd aan onderzoek besteed. Na nog een verblijf in Zweden van enkele jaren waren ze nu voorgoed terug in zijn geboorteland.
De maaltijd heeft een paar uur geduurd en dat zegt niet zozeer alles over het voedsel als wel over dat wat we elkaar allemaal te vertellen hadden. Overigens had Pierre iets bijzonders als voorgerecht, iets dat ik absoluut niet kende: wilde asperges, geplukt in de velden, lijkt wel een beetje op groene korenaren, maar dan wel zeer nadrukkelijk met de smaak van asperges. En passant klutste hij met wat eigeel, mosterd en azijn even wat mayonaise in een kom - niks geen Calvé - en daarin dipten we de wilde asperges met onze handen.
We hebben met zijn drieën het leven doorgenomen en toen eindelijk het moment van afscheid nemen daar was, was het met ontroering dat we elkaar vaarwel zeiden. Maar de belofte dat ik de foto's opstuur als ik weer thuis ben en ook even kort verslag doe van mijn tocht zal ik gestand doen.

Helaas roept de dure plicht van het lopen weer en sluit ik, een beetje abrupt misschien, mijn verslagje af. Er gebeurt gewoon teveel om allemaal aan het papier toe te vertrouwen.

Nog een ding wil ik kwijt en dat is dat ik door de Fransen ontzettend vriendelijk en meelevend wordt onthaald. In tegenstelling tot de wat saaie Luxemburgers legt men hier veel belangstelling aan de dag voor wat je aan het doen bent en dat wordt meestal in een aantrekkelijke, wellevende vorm onder woorden gebracht. Die wellevendheid zit in hun taal ingebakken en smaakt heerlijk, net als hun brood.

Graag tot een volgende keer, maar dan kan wel even duren.

Hartelijke groet,
Johan